voorbij Luanda

Heel even internet. We zijn voorbij Luanda. Gaan weer wildcampen.

we are happy!!!

Vanmorgen kregen we bericht dat we ons visum voor Angola konden ophalen. Yes!! Uiteindelijk heeft het toch nog meer dan 3 dagen geduurd maar door Angola kunnen rijden scheelt veel tijd en kilometers. Morgen vertrekken we eerst naar de Angola enclave en daarna opnieuw een grenspassage naar Democratische republiek Congo. Hoofdstad Kinshasa. Daarna duiken er Angola in waar het hopelijk niet hard regent maar we are HAPPY. Foto's lukken nog niet maar wie weet later. Hierna waarschijnlijk ook voorlopig geen internet maar jullie horen dan later.

in republiek Congo

lang geleden een berichtje kunnen plaatsen. In Nigeria geen internet connectie. Daarna Kameroen ingereden. Schitterend land maar geen internet. Onverwacht kunnen we een hoop tijd winnen door via Gabon te rijden. Na ruim 5 uur aan de grens wachten kunnen we door. De laatste 50 km is horrible. Echt slechte weg met glijpartijen en valpartijen. Levert wel leuke foto op. Omdat mijn tablet ook de geest heeft gegeven probeer ik later via mijn telefoon wat foto's te verzenden. Inmiddels zijn we in Republiek Congo. Als het lukt willen we morgen hier het Angolavisum halen. Dat zou dan het laatste nodige visum zijn. Dan rijden via het andere Congo Kinshassa), naar Angola. Daarna volgt nog Namibië en Botswana en Zuid Afrika maar daar kom je makkelijk in. Morgen wordt dus wel spannend want als we niet krijgen moeten we echt meer dan een week omrijden en ook nog over beroerde wegen met wat onduidelijke politieke spanningen. Nu zitten we in een voor hier luxe hotel, voor ons ook duur hotel, maar met internet. Een hoop geklets van mijn kant, jullie berichtjes nog niet eens kunnen lezen, maar dat probeer ik vanavond te doen. Groetjes van ons allemaal en jullie sterkte in het koude kikkerlandje (waar al die Afrikanen graag naar toe zouden willen).

eindelijk gelukt

Wow! Hij is binnen, het visum voor DRC. Ook voor de andere mannen. Einde van de middag mochten ze opgehaald worden.

Omdat wachten altijd lang duurt besloten Sef en ik om toch nog maar terug te gaan naar Quidah, het voodoo dorp met de heilige pythons en meer van dat spul. Nou, we zijn in de tempel geweest. Foto"s maken mocht niet en de pythons lagen rustig van hun comfortabele leven te genieten. Eens in de maand worden ze losgelaten en kunnen dan in het dorp hun maaltijd gaan halen, een muis of rat, kikker of hagedis, en als ze een tijdje in het dorp hebben rondgestruind brengen de bewoners hen zelf weer terug naar de tempel. Gelukkig wordt deze heilge soort niet langer dan 1.50 meter. Daarna nog een portugees fort bezocht wat o.a. diende om slaven door te transporteren. Toch indrukwekkend. Vervolgens een museum met een ode aan de Afrikaanse vrouw. Zonder die Afrikaanse vrouw zou heel het continent nauwelijks kunnen bestaan. Daarna nog een voodoomuseum bezocht. Onze wachttijd toch cultureel goed besteed.

Morgenochtend dan toch echt met de complete club verdertrekken naar Nigeria. We houden jullie op de hoogte en dank voor alle goede wensen.

vervolg

Na een extra nachtje Parijs zouden wij opnieuw om 10.15 kunnen gaan vliegen. Ook dat gaat op de Afrikaanse manier, want uiteindelijk, zonder veel communicatie, ging het om 12.00 dan toch echt richting Lome. Air France he, maar achteraf wel blij dat ze geen risico wilden nemen en terugkeerden. Douaneperikelen in Togo omdat er al stempels van Togo stonden, uitleggen dat de extra brandsstofpompen in onze bagage geen mogelijke tijdbom was enzovoorts. Maar daaarna met een taxi naar Chez Alice, die ons warm verwelkomde en vroeg hoe alles met begrafenis was verlopen. Erg lief. Wel een dagje later geworden, en omdat de ambassades ook in Benin op zondag gesloten zijn besloten we nog een nachtje op het strand van Lome in Togo te blijven en bij te praten over het weerzien.

Maandagmorgen in alle vroegte vertrokken naar Benin en na een uurtje de grens bereikt. Onafrikaans bijna, geen macho politie maar vriendelijk wijzen naar welke van de 4 kantoortjes je allemaal moet. Begin van de middag rijden we Cotonou binnen, waar Bert en Joris al een Democratische Republiek Congo visum hebben gekregen, dus wij willen rechtstreeks naar de ambassade rijden. Een taximotor gevraagd ons voor te rijden, na allerlei stoffige zijwegen ging hij toch maar vragen aan buurtbewoners waar het nou was. Nou dat gebeurde nog 3 keer en net toen we zijden :laat maar, zou een vriend van hem ons weer voorrijden. Ook toen werd de ambassade niet gevonden.

Wij gaan dan rijden naar het adres waar Bert en Joris verblijven en even later, toen lukte de navigatie wel, een weerzien. Nou, de ambassade zit hier 300 meter verderop vertelt Bert. Dan toch eerst maar daar naar toe. En wat wij dan hebben met ambassades, ik weet het niet, maar, op maandagmiddag was hij gesloten ivm feestdag van ongetwijfeld belangrijke strijders uit het verleden. Oh, en morgen trouwens ook. Enfin, dinsdag opnieuw een extra dagje rust en dan maar hopen dat we woensdag net zo snel ons visum binnenhalen als Bert en Joris. In dat geval rijden we waarschijnlijk dezelfde dag nog Nigeria in, daar hebben we lang, lang geleden in Bamako ooit eens een visum gekregen. Zal het dan toch een keer lukken? Deze dagen zijn wel echt vakantieachtig, wat toch wel een vreemd contrast is met afgelopen weken in NL.

We gaan hopelijk, ondanks alles, toch weer genieten.

vervolg

Na een extra nachtje Parijs zouden wij opnieuw om 10.15 kunnen gaan vliegen. Ook dat gaat op de Afrikaanse manier, want uiteindelijk, zonder veel communicatie, ging het om 12.00 dan toch echt richting Lome. Air France he, maar achteraf wel blij dat ze geen risico wilden nemen en terugkeerden. Douaneperikelen in Togo omdat er al stempels van Togo stonden, uitleggen dat de extra brandsstofpompen in onze bagage geen mogelijke tijdbom was enzovoorts. Maar daaarna met een taxi naar Chez Alice, die ons warm verwelkomde en vroeg hoe alles met begrafenis was verlopen. Erg lief. Wel een dagje later geworden, en omdat de ambassades ook in Benin op zondag gesloten zijn besloten we nog een nachtje op het strand van Lome in Togo te blijven en bij te praten over het weerzien.

Maandagmorgen in alle vroegte vertrokken naar Benin en na een uurtje de grens bereikt. Onafrikaans bijna, geen macho politie maar vriendelijk wijzen naar welke van de 4 kantoortjes je allemaal moet. Begin van de middag rijden we Cotonou binnen, waar Bert en Joris al een Democratische Republiek Congo visum hebben gekregen, dus wij willen rechtstreeks naar de ambassade rijden. Een taximotor gevraagd ons voor te rijden, na allerlei stoffige zijwegen ging hij toch maar vragen aan buurtbewoners waar het nou was. Nou dat gebeurde nog 3 keer en net toen we zijden :laat maar, zou een vriend van hem ons weer voorrijden. Ook toen werd de ambassade niet gevonden.

Wij gaan dan rijden naar het adres waar Bert en Joris verblijven en even later, toen lukte de navigatie wel, een weerzien. Nou, de ambassade zit hier 300 meter verderop vertelt Bert. Dan toch eerst maar daar naar toe. En wat wij dan hebben met ambassades, ik weet het niet, maar, op maandagmiddag was hij gesloten ivm feestdag van ongetwijfeld belangrijke strijders uit het verleden. Oh, en morgen trouwens ook. Enfin, dinsdag opnieuw een extra dagje rust en dan maar hopen dat we woensdag net zo snel ons visum binnenhalen als Bert en Joris. In dat geval rijden we waarschijnlijk dezelfde dag nog Nigeria in, daar hebben we lang, lang geleden in Bamako ooit eens een visum gekregen. Zal het dan toch een keer lukken? Deze dagen zijn wel echt vakantieachtig, wat toch wel een vreemd contrast is met afgelopen weken in NL.

We gaan hopelijk, ondanks alles, toch weer genieten.

opnieuw onverwacht

opnieuw een onverwachte gebeurtenis, gelukkig niet zo ernstig als eerder.

oNa onze overstap in Parijs maakte het vliegtuig na zo'n 1.5 uur vliegen rechtsomkeert ivm technische problemen. Op het vliegveld werden we begeleid door 10-tallen zwaailichten en brandweer auto's maar gelukkig geen verdere ellende. We kregen een hotel toegewezen, en nu zitten we opnieuw te wachten op een vliegtuig dat ons naar Lome gaat brengen. Hopelijk aan het einde van de dag in wat warmere omgeving. SJullie sterkte met de koudegolf in NL.

onverwachte gebeurtenis

Al een tijdje geen bericht geplaatst op deze weblog. Het heeft niets te maken met Afrikaanse problemen of traagheid.

Vorige week woensdag belde Jeanette mij met het bericht dat mijn moeder plotseling is overleden. In december 2016 91 jaar geworden, maar toch totaal onverwacht. Dezelfde woensdagavond nog kon ik, samen met Raoul, op het vliegtuig naar Nederland. 2 totaal verschillende werelden, totaal verschillende zaken die je in beslag nemen, maar het was goed om samen met naaste familie een waardig afscheid te kunnen verzorgen.

Bij vertrek uitTogo hebben we al moeten aangeven aan de rest van de groepof we de motortrip al dan nietwilden vervolgen. Ik denk dat ma gewild zou hebben dat wij deze tocht proberenuit te rijden tot Kaapstad.Ondanks het feit dat het vervolg van de motortrip toch anders zal zijn denk ik dat we toch weer kunnen gaan genieten van alle bijzonderheden die we gaan tegenkomen. Fantastisch was de reactie van de groep: we blijven wachten op jullie!! Fantastisch ook de reactie van Alice, eigenaresse van Auberge Chez Alice, waar we een aantal nachten sliepen: natuurlijk kunnen jullie motoren bij mij blijven staan. Natuurlijk jullie bagage hier laten. 3 dikke zoenen en veel sterktewensen en zelfs tranen. Zulke mooie mensen. Ze regeldeen passant ookons transport naar het vliegveld.

Afgelopen dinsdag dus een definitief afscheid genomen van mijn moeder, afgelopen uren een hopelijk minder definitief afscheid van verdere familie, omdat vrijdagochtend een vliegtuig ons via Parijs weer naar Lome zal brengen.

Vertraging door ziekte van deelnemers, vertraging door haperende motoren, moeilijk begaanbare wegen of niet meewerkende ambassades, allemaal voorzien. Overlijden is meestal niet voorzien. Eigenlijk is het ook geen vertraging. Het is bezinning.