Na een extra nachtje Parijs zouden wij opnieuw om 10.15 kunnen gaan vliegen. Ook dat gaat op de Afrikaanse manier, want uiteindelijk, zonder veel communicatie, ging het om 12.00 dan toch echt richting Lome. Air France he, maar achteraf wel blij dat ze geen risico wilden nemen en terugkeerden. Douaneperikelen in Togo omdat er al stempels van Togo stonden, uitleggen dat de extra brandsstofpompen in onze bagage geen mogelijke tijdbom was enzovoorts. Maar daaarna met een taxi naar Chez Alice, die ons warm verwelkomde en vroeg hoe alles met begrafenis was verlopen. Erg lief. Wel een dagje later geworden, en omdat de ambassades ook in Benin op zondag gesloten zijn besloten we nog een nachtje op het strand van Lome in Togo te blijven en bij te praten over het weerzien.

Maandagmorgen in alle vroegte vertrokken naar Benin en na een uurtje de grens bereikt. Onafrikaans bijna, geen macho politie maar vriendelijk wijzen naar welke van de 4 kantoortjes je allemaal moet. Begin van de middag rijden we Cotonou binnen, waar Bert en Joris al een Democratische Republiek Congo visum hebben gekregen, dus wij willen rechtstreeks naar de ambassade rijden. Een taximotor gevraagd ons voor te rijden, na allerlei stoffige zijwegen ging hij toch maar vragen aan buurtbewoners waar het nou was. Nou dat gebeurde nog 3 keer en net toen we zijden :laat maar, zou een vriend van hem ons weer voorrijden. Ook toen werd de ambassade niet gevonden.

Wij gaan dan rijden naar het adres waar Bert en Joris verblijven en even later, toen lukte de navigatie wel, een weerzien. Nou, de ambassade zit hier 300 meter verderop vertelt Bert. Dan toch eerst maar daar naar toe. En wat wij dan hebben met ambassades, ik weet het niet, maar, op maandagmiddag was hij gesloten ivm feestdag van ongetwijfeld belangrijke strijders uit het verleden. Oh, en morgen trouwens ook. Enfin, dinsdag opnieuw een extra dagje rust en dan maar hopen dat we woensdag net zo snel ons visum binnenhalen als Bert en Joris. In dat geval rijden we waarschijnlijk dezelfde dag nog Nigeria in, daar hebben we lang, lang geleden in Bamako ooit eens een visum gekregen. Zal het dan toch een keer lukken? Deze dagen zijn wel echt vakantieachtig, wat toch wel een vreemd contrast is met afgelopen weken in NL.

We gaan hopelijk, ondanks alles, toch weer genieten.