Al een tijdje geen bericht geplaatst op deze weblog. Het heeft niets te maken met Afrikaanse problemen of traagheid.

Vorige week woensdag belde Jeanette mij met het bericht dat mijn moeder plotseling is overleden. In december 2016 91 jaar geworden, maar toch totaal onverwacht. Dezelfde woensdagavond nog kon ik, samen met Raoul, op het vliegtuig naar Nederland. 2 totaal verschillende werelden, totaal verschillende zaken die je in beslag nemen, maar het was goed om samen met naaste familie een waardig afscheid te kunnen verzorgen.

Bij vertrek uitTogo hebben we al moeten aangeven aan de rest van de groepof we de motortrip al dan nietwilden vervolgen. Ik denk dat ma gewild zou hebben dat wij deze tocht proberenuit te rijden tot Kaapstad.Ondanks het feit dat het vervolg van de motortrip toch anders zal zijn denk ik dat we toch weer kunnen gaan genieten van alle bijzonderheden die we gaan tegenkomen. Fantastisch was de reactie van de groep: we blijven wachten op jullie!! Fantastisch ook de reactie van Alice, eigenaresse van Auberge Chez Alice, waar we een aantal nachten sliepen: natuurlijk kunnen jullie motoren bij mij blijven staan. Natuurlijk jullie bagage hier laten. 3 dikke zoenen en veel sterktewensen en zelfs tranen. Zulke mooie mensen. Ze regeldeen passant ookons transport naar het vliegveld.

Afgelopen dinsdag dus een definitief afscheid genomen van mijn moeder, afgelopen uren een hopelijk minder definitief afscheid van verdere familie, omdat vrijdagochtend een vliegtuig ons via Parijs weer naar Lome zal brengen.

Vertraging door ziekte van deelnemers, vertraging door haperende motoren, moeilijk begaanbare wegen of niet meewerkende ambassades, allemaal voorzien. Overlijden is meestal niet voorzien. Eigenlijk is het ook geen vertraging. Het is bezinning.